| به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، مرضیه صناعتی، مولف کتاب «واژه‌نامه گویش ابیانه» با اعلام این خبر گفت: در پژوهشکده زبانشناسی، کتیبه‌ها و متون، فعالیت‌های پژوهشی گروه زبان و گویش متمرکز بر تحقیقات گویشی و رده شناختی است. به گفته وی، تألیف کتاب واژه‌نامه گویش ابیانه یکی از طرح‌هایی بود که در سال‌های 1385 و 1386 در این گروه به کمک تینا درخشان رکنی و ندا ازکیا دو همکار پژوهشی اجرا شد. صناعتی با بیان اینکه به دلیل محدودیت‌ها و مشکلات اداری، چاپ این کتاب با تعویقی طولانی همراه شد خاطرنشان کرد که کتاب «واژه‌نامه گویش ابیانه» باحدود 450 صفحه هم اکنون زیر چاپ است. عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری اظهار کرد: در مقدمه این کتاب اطلاعاتی درباره ابیانه، ویژگی‌های گویش ابیانه (آوایی، صرفی و نحوی)، مراحل تألیف واژه نامه (شامل چهار مرحله گردآوری، آوانویسی، تکمیلی و نهایی) لحاظ شده است. صناعتی گفت: در بخش دوم این کتاب ویژگی‌های واژه‌نامه و راهنمای استفاده از آن، زیرتیترهایی از قبیل نمای کلی واژه‌نامه و بخش‌های مختلف مدخل شامل سرمدخل، املا، آوانوشته، شرح یا معادل فارسی، اطلاعات کمکی، ارجاعات، شاهد ذکر شده و این تیتر با نکاتی درباره واژه نامه و ذکر منابع پایان یافته است. به گفته وی، بخش اصلی کتاب با عنوان واژه نامه ابیانه‌ای ـ فارسی در بخش سوم آورده شده است و در این بخش خواننده شاهد بیش از 3000 مدخل گویشی با آوانویسی کلی و اطلاعات فرهنگ نگاشتی خواهد بود. این پژوهشگر ادامه داد: گویش ابیانه‌ای که در روستای ابیانه به آن تکلم می‌شود یکی از گویش‌های مرکزی ایران به شمار می‌رود و مانند دیگر گویش‌های مرکزی دارای ویژگی‌های منحصر به فردِ آوایی، صرفی (ساختواژی) و نحوی بوده و در حوزه واژگان نیز نسبت به فارسی معیار، متفاوت و قابل بررسی است. صناعتی اظهار کرد: روستای ابیانه از روستاهای زیبا و تقریباً شناخته شده ایران است که به دلیل معماری خاص، رنگ خاک، آداب و سنن، آب و هوا و شرایط دیگر آن مشهور و مورد توجه گردشگران است. به گفته وی، این روستا جزو روستاهای دهستان بَرز رود، از بخش حومه شهرستان نطنز (واقع در استان اصفهان) است. مولف کتاب واژه‌نامه گویش ابیانه افزود: بر اساس اعتقاد برخی، واژه ابیانه از دو جزء «اب + یانه» تشکیل شده است و تغییر صورتی از کلمه «آبیانه» به معنای آب فراوان است در حالی که تلفظ ابیانه به گویش محلی «ویی یونا» بوده و مردم آن روستا معتقدند که به معنای «بیدستان» است چرا که قبلاً درختان بید زیادی در این روستا وجود داشته که اکنون جای اکثر آنها را باغ‌های پرمحصول یا ساختمان گرفته است. وی تصریح کرد: وجود این ویژگی‌ها و تفاوت‌ها نسبت به فارسی معیار از یک سو و کم شدن گویشوران این گویش - به دلیل مهاجرت به شهرهای بزرگ یا استفاده از زبان معیار به جای گویش - از سوی دیگر دلایل مهمی بر ضرورت ثبت و مستندسازی این گویش است. |  |
↧
انتشار «واژه‌نامه گویش ابیانه» از سوی پژوهشگاه میراث فرهنگی
↧