| به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از نشریه «تلگراف»، «سیمور»، نویسنده رمان‌هایی چون «مرده و فروشنده» و «مرگ غیرقابل انکار» بر این باور است که رمان‌نویسی حرفه‌ای «تک نفره» است؛ نمی‌توان بابت آن با کسی رایزنی یا از کسانی که خلوت شما را برهم می‌زنند استقبال کرد. وی اظهار کرد: «ممکن است من از دوران کودکی تا کنون کمی تغییر کرده باشم اما آن زمان هم شخص منزوی بودم. مادرم رمان‌نویس بود و پدرم شاعر؛ و هر دو در خانه کار می‌کردند. بنابراین، ناچار بودم لحظات خودم را در تنهایی بگذرانم.» نویسنده رمان «هم‌دست» (Collaborator) افزود: «از 17 سالگی دوست داشتم مجری رادیو و تلویزیون شوم. به‌خاطر دارم که در 10 سالگی وقتی اخبار بامدادی را گوش می‌کردم هیجان‌زده می‌شدم و دلم می‌خواست در آن‌جا باشم.» «سیمور» ادامه داد: «با وجود این، برخی چیزها در طول عمر تغییر می‌کنند. نویسنده شدن چیزی بود که هیچگاه به آن نمی‌اندیشیدم. هرچند «جیمز هیلتون»، نویسنده «خداحافظ آقای چیپس» پدرخوانده من بود. با نمره بد از دانشگاه فارغ‌التحصیل شدم اما اکنون 32 کتاب پرفروش در کارنامه‌ام وجود دارد.» این نویسنده افزود: «روزی تصمیم به نوشتن گرفتم و دیگر این کار متوقف نشد. پرسشی که دوست دارم از خودم بپرسم این است که آیا من هنوز همانی هستم که در زمان نوشتن «بازی هری» (1975، نخستین کتاب سیمور) بودم. البته الان کمی کمتر متعصبم و کمتر مطمئن.» |  |
↧
آیا نویسندگان از کودکی نویسنده‌اند؟ / «جرالد سیمور» از تجربیات خود می‌گوید
↧